"Ik ben groen (gezond), ik maak rood, dus ik ben Groenlinks". Ik doe een poging mijn Latijn op te poetsen. Rubeo had ik eerst, maar dat kan ook ik bloos betekenen."ik ben links, ik ben groen, dus ben ik GroenLinks".
De manier waarop GroenLinksers in het leven staan, trekt mij aan. Het pacifisme, het duurzame, het progressieve, het activisme, het vrijzinnige en het horizontale.
Ik voel me emotioneel minder betrokken bij discussies over het wel of niet mee doen aan de formatie, dan bij discussies over het vergroten van duurzame mobiliteit of verkleinen van inkomensverschillen. Ondanks het een te maken heeft met het ander, voel ik zo op een zonnige zondagmiddag me echter niet geroepen tot een grote beschouwing. Ondanks dat verschillende bloggen hier toe uitnodigen
Wij zijn op dit moment noch een politieke machtspartij, noch een idealistische volksbeweging. (nog veel werk te doen dus voor zowel de idealisten en realisten). Wil je dat bereiken dan moet je politiek en burgelijk leiderschap tonen. GroenLinks mist dat leiderschap in de breedte.
Interessant de roep om je te richten op de de zee van burgers die verlangen naar gemeenschap, solidariteit, veiligheid en gezag. Deze roep past heel goed in het ideaalbeeld van de vrijzinnige samenleving met een actieve burgergemeenschap en een voorwaarden scheppende overheid. Klinkt mij vetrouwd in de oren. Ideaal maar daarom nog niet reeel.
Zowel overheid als burgers dienen eerst in beweging te komen: in plaats van een conservatief midden een progressief midden. Het armoede en milieu probleem nodigt uit tot een overheid die ingrijpt, met on-traditionele en dus progressieve maatregelen.
Vandaar dat ik het persoonlijk helemaal niet erg vind dat GroenLinks een progressieve partij blijft met een traditioneel kleine, doch duurzame visvijver. Zolang we gidsen, mogen andere partijen best onze ideeen jatten en kopieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten