Het omdraaien van de richtingbordjes, en het strooien van spijkers op de weg. Dit waren de teken van het opkomende terrorisme van de Franstaligen tegen de Vlamingen die de jaarlijke "Gordel" fietsten.
Menigeen vroeg mij het hemd van het lijf over mijn mooie moederland België. Zou het scheuren, gaat Vlaanderen zich bij Nederland voegen?
Ik merkte niks van een oproer toen ik genietend met de trein door het Vlaamse land reed. Het groene wuivende gras, het chaotische heen en weer lopen op het grote station van Antwerpen, de heerlijk geurende frietkotten, het café aan de statie bij Heist-op-den Berg, en de lekkere vlaaien aan het avondeten in de Oranjestad Diest.
Het enige wat over de salontafel van mijn bomma vloog, was dat het allemaal wel weer op de ouderwetse Belgische manier opgelost zal worden (dit is niet de eerste keer), en waarom zou je bij Nederland willen horen als je als land voor de Europese Unie gaat? Weg met het nationalisme, leve het federalisme! Op je eigen benen staan kan een eigen regio toch ook wel goed! Hoef je geen land voor te zijn. Niemand kent dat volkslied echt, en wat stelt de nationale voetbalploeg nu eigenlijk voor?
Zou je als onafhankelijk Brabant natuurlijk ook aan kunnen denken....
Of als Stadsregio Nederland.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten