26 mrt 2009

To be or not to be a probleemjongere

Al weer vorige week was ik bij de politieke avond over probleemjongeren. De avond werd goed bezocht door professionals, maar helaas weinig jdoor ongeren of buurtgenoten.
Ik vond het rapport 'Probleemjongeren, nu de praktijk' interessant om te lezen.

Dossiers van vijf jongeren zijn compleet doorgenomen. Daarbij kwam naar voren dat al vroeg in hun jeugd de problemen zichtbaar zijn. Maar dat professionals op dat moment al moeite hebben om dit te duiden, of een aanpak te kiezen.

(Soft) drugsproblemen, veel wisselingen in begeleiders en scholen, het ontbreken van een veilige plek; jongeren zijn wel streetwise, maar hebben wellicht ook een licht verstandelijke beperking. En ouders die niet weten waar ze moeten beginnen. Geen inzicht in de eigen problematiek: Wel werk willen hebben, maar niet weten dat hun gedrag tot problemen leidt.

Wat ik onthouden heb is dus: vroegsignalering, langdurig investeren in 1 begeleider, nazorg, nazorg, nazorg en vertrouwen en samenwerking tussen professionals onderling.
Zelf zat ik in een discussiegroepje over handhaving. Waar ik blijkbaar een tegenovergestelde mening had dan mijn PVDA/D66 en VVD collega's.
In plaats van de oorzaak van de softdrugsproblematiek te duiden, zagen ze wel wat in het verbieden van coffeeshops. In plaats van handhaving als integraal onderdeel te zien van je aanpak, zagen zij het juist als startpunt, of enige middel.
De politie doet volgens mij veel meer dan alleen bestrijden van overlast of misdaad, maar heeft ook een rol in vroegsignalering, nazorg, en preventie.
Het stellen van regels is volgens mij een onderdeel om je relatie met jongeren op te bouwen in plaats van een instrument om het kaf van het koren te scheiden, en de dialoog te stoppen.

Daarnaast werd er een pleidooi gegeven voor het investeren in de groep waar je wel succes kan halen, in plaats van die kleine groep veelplegers, die 'verloren' zijn.
Ik weet het nog niet zo niet. Het onderzoek geeft ook aan dat een deel van de problematiek het falen van de hulpverlening is. Op allerlei terreinen. Is het juist de softe linkse blik van mij, die mij dan ook de verantwoordelijkheid voor die groep doet voelen?
Anyway ik heb er veel van opgestoken, ik heb respect voor die mensen die hier mee bezig zijn, maar ook respect voor die mensen die het etiket probleemjongere hebben gekregen, en er van weten te ontsnappen.

Geen opmerkingen: